Carine van Schie is coördinator onderzoek bij de Nederlandse Brandwonden Stichting en de drijvende kracht achter het besluit van de stichting om te stoppen met het financieren van proefdieronderzoek. Over haar persoonlijke motivatie schreef ze voor ons een blog.

Ik ben een boerendochter en ben opgegroeid tussen de dieren. Wij hadden thuis een melkveebedrijfje met ongeveer 150 koeien (inclusief jongvee). Op zo’n bedrijf maak je natuurlijk van alles mee. Geboortes, ziektes, echt van alles. Mijn vader zorgde altijd heel goed voor zijn dieren. ‘Een dier mag nooit lijden’, vond hij. En dan had hij het niet alleen over zijn eigen vee, maar over alle dieren. Als klein meisje had ik bijvoorbeeld bloedzuigers gevangen in de sloot achter de boerderij. Die moest ik van hem onmiddellijk terugzetten. Bloedzuigers horen in de sloot en niet in een emmertje. Ik denk dat in mijn jeugd de kiem is gelegd voor mijn inzet voor proefdiervrij onderzoek.

Mensen helpen zit in mijn bloed

Op de lagere school droomde ik van ontwikkelingswerk in Afrika. Ik wilde graag mensen helpen die het minder goed hebben. Dat zit in mijn bloed, denk ik. Maar ik was ook een enthousiast sporter en schaatste zeven dagen per week en dat is lastig te combineren met ontwikkelingswerk in het buitenland.

Ik ging bewegingswetenschappen studeren. Daar leer je je het bewegen van mensen (gezond of ziek, jong of oud) onderzoeken. Je kan deze kennis bijvoorbeeld inzetten om sporters nog harder te laten schaatsen of fietsen, maar daar zat mijn interesse niet. Ik wilde onderzoek doen naar mensen die wel willen bewegen maar daarin gehinderd zijn. Zo ben ik in het diabetes onderzoek terechtgekomen en dan specifiek de voetenproblematiek. Onderzoek doen vond ik (en vind ik nog steeds) fascinerend.

Contact met patiënten

Maar uiteindelijk zat ik in een achterkamertje onderzoeksaanvragen te schrijven en had ik geen contact meer met patiënten, terwijl ik daar juist inspiratie van krijg. Bij toeval ben ik tegen de Nederlandse Brandwonden Stichting aangelopen. Ik kon daar kwaliteitsprojecten uitvoeren en daarin ook het patiëntenperspectief betrekken. Dat was iets wat nog niet veel gebeurde. Terwijl juist het geluid van de patiënt zo belangrijk is. Wat vinden patiënten wel en wat niet belangrijk. Alleen luisteren naar de zorgprofessional die een behandeling voorschrijft, daar zijn de patiënten niet altijd op de beste manier mee geholpen.

Meerdere perspectieven

Denken vanuit verschillende perspectieven is heel belangrijk. Dat heb ik bij de Brandwonden Stichting wel geleerd. Niet doorgaan op een eenmaal ingeslagen weg, maar innovatief durven te zijn. We hebben dierproeven bekeken vanuit medisch en wetenschappelijk oogpunt en vanuit het perspectief van patiënten en de maatschappij. Die leidden allemaal tot één conclusie: er staat ons niets in de weg om te stoppen met de financiering van dierproeven. We willen hoogstaand kwalitatief onderzoek met gebruik van de meest relevante (onderzoeks)modellen. Modellen die uitgaan van de mens en niet van een dier. Innovatief dierproefvrij onderzoek is dan beter voor zowel mens als dier. De tijd is er echt rijp voor. Ik ben er trots op dat wij hieraan kunnen bijdragen.