Dr. Cyrille Krul is directeur van het kenniscentrum gezond en duurzaam leven en lector aan de Hogeschool Utrecht. Zij is één van de initiatiefnemers en de drijvende kracht achter VitalTissue. Ze schreef voor ons een blog over haar motivatie om zich in te zetten voor proefdiervrije methoden.
Arts of onderzoeker?
Toen ik vanuit de Achterhoek naar Maastricht vertrok om daar Gezondheidswetenschappen te gaan studeren, ging er voor mij een nieuwe wereld open. Niet alleen de omgeving en de mensen waren anders, het studeren aan een ‘jonge’ universiteit beviel me goed. Even twijfelde ik nog of ik toch geen arts wilde worden, maar al snel had ik door dat ik liever wilde voorkomen dat mensen ziek werden, dan ze te genezen.
Maar wat wilde ik dan later worden? Onderzoeker? Geen idee. Ik wilde vooral begrijpen hoe wij mensen in elkaar zitten, hoe we functioneren, en ook wilde ik weten wanneer het mis kan gaan en waarom de ene persoon wel ziek wordt en de andere niet. Heeft onze voeding daar mee te maken? De plek waar je opgroeit? Of is het vooral je DNA die dat bepaald? Allemaal vragen die me uiteindelijk bij het vak toxicologie, letterlijk vergiftigingsleer, brachten.
De vanzelfsprekendheid om te starten bij een proefdier heb ik nooit gekend
Binnen dit vakgebied worden van oudsher veel dierstudies gedaan. We willen namelijk niet dat er stoffen of geneesmiddelen op de markt komen die schadelijk zijn voor mensen. Ik deed onderzoek naar de invloed van hele normale voedingsmiddelen, zoals vis, spinazie, knoflook, thee in ons lichaam en keek ik hoe deze stoffen ons erfelijk materiaal beschadigen dan wel beschermen. Allemaal onderzoek waarvan ik van te voren al kon bedenken dat je dit in proefdieren nooit goed kon bestuderen. Immers de spijsvertering van een rat of muis lijkt zeker niet op die van de mens. Dus begon ik met onderzoek met cellen en mensen. Gewoon met vrijwilligers op de afdeling. Ik verzamelde urine en bloed en probeerde daar van alles in te meten. De vanzelfsprekendheid om te starten bij een proefdier heb ik nooit gekend.
Tijdens mijn promotie was ik duidelijk een vreemde eend in de bijt. Bij de faculteit Diergeneeskunde deed ik onderzoek naar een systeem van buisjes en slangetjes dat ons maag-darm kanaal nabootst (afgekort TIM). En de rest van mijn loopbaan bleef dat mijn drijfveer: op zoek naar proefdiervrije methoden die relevant zijn voor de mens.
Waarom moeilijk doen als het ook samen kan
Cyrille Krul in overleg met Evita van de Steeg (TNO) en Bert Vink (Proefdiervrij)
Verwondering is er ook altijd geweest over de grote verschillen binnen de wetenschap, het ontbreken van kritische vragen en de vele belemmeringen om bijvoorbeeld toegang te krijgen tot menselijk weefsel. Daardoor ben ik nog meer gemotiveerd geraakt om dit te veranderen. Ik wil (jonge) mensen verbinden en inspireren om een duurzame bijdrage hieraan te leveren. Want waarom moeilijk doen als het ook samen kan!
[Project project=”13383″ link_donation=”1″ link_only=”0″ image=”” title=”” text=”” style=”small”]