Iris Sijbom werkt als documentair fotograaf. In 2015 begon Iris aan haar project Animethic, een documentaire fotoserie over proefdieren. Met deze fotoserie laat ze de proefdieren als individu zien en probeert ze mensen bewust te maken over het gebruik van dierproeven. Met Animethic wil Iris iedereen kennis laten maken met de belangrijkste werknemers van een dierenlaboratorium; de proefdieren zelf.
Iris: “Ik hoop dat mensen, zowel de voor- als tegenstanders, gaan nadenken over wat er binnen de muren van een dierenlaboratorium afspeelt. Ik weet zeker dat hoe meer mensen zich bewust zijn van deze verstopte dieren, hoe groter ik de kans schat dat er uiteindelijk een grote vermindering van het aantal dierproeven komt. Maar zolang we nog niet zonder ze kunnen, laten we ze dan zoveel mogelijk waarderen en niet verstoppen.”
Hond Spetter
Iris: “Tijdens mijn eerste bezoek op de Universiteit in Utrecht kwam ik al op de afdeling waar de honden verblijven. Ik had vanaf het eerste moment een lievelingshond, kleine Spetter. De eerste keer dat ik Spetter zag rende hij in een streep naar me toe. Spetter was de dag ervoor geopereerd. Hij was kaalgeschoren aan zijn borstkas en lies. Je zag de hechting zitten. Hieromheen was een groene vlek, zalf die het herstel versneld. Maar ondanks dat, was hij de eerste keer net zo vrolijk als de volgende keren dat ik hem een bezoekje bracht. Ondanks dat de dierverzorgers mij op het hart hadden gedrukt om mij niet te veel te hechten aan de dieren, kon ik met Spetter niet anders. Wetend dat Spetter niet voor de gezelligheid in het lab woonde en op een dag er niet meer zou zijn, was soms ondragelijk. Op de terugweg in de trein naar huis huilde ik vaak om Spetter.
Na mijn eindexamen ben ik terug geweest naar het lab om verder te gaan met het project, Spetter was er niet meer. Hij is een van de grootste redenen dat ik uiteindelijk een boek wil maken over dierproeven, want dit zou in de wereld waar wij op dit moment in leven toch niet meer nodig moeten zijn.”
Het verhaal van het dier vertellen
Iris: “Ik vind het heel interessant om te zien hoe de mens probeert om de wereld naar zijn eigen hand te zetten. Het kappen van oerwouden, de bio-industrie maar zelfs het weghalen van onkruid zijn hier voorbeelden van. Waar zitten de grenzen? Dierproeven is natuurlijk een interessante grens. Iedereen is voor een wereld zonder dierproeven, maar tegelijkertijd wil iedereen een passend medicijn wanneer ze ziek worden.
Zelf ben ik een enorme dierenvriend en heb ik daarom net als veel andere mensen bepaalde gevoelens bij het gebruik van proefdieren. Tegelijk zie ik in dat dierproeven op dit moment nog niet volledig afgeschaft kunnen worden. Naast het perfectioneren is de mens van nature helpende, maar ook hier zit een interessante grens aan.
Voor een eerder project heb ik geadopteerde straathonden in hun nieuwe Nederlandse huis gefotografeerd. De honden kijken allemaal sip, heimwee naar ‘huis’. Niemand vraagt deze honden wat ze liever willen, ze worden in het buitenland van de straat gehaald omdat ze daar gezien worden als een plaag en worden vervolgens hier in Nederland herplaatst. Omdat wij als mens vinden dat dat beter is. Na het fotograferen van deze honden wilde ik graag portretten maken van dieren met een belangrijk verhaal. Zo kwam ik in eerste instantie bij gepensioneerde laboratorium Beagles en vond ik zo mijn weg naar proefdieren.”
Samenwerken voor proefdiervrij onderzoek
Iris: “Wat ik heel belangrijk vind is dat mensen geïnformeerd worden over dierproeven en niet te agressief tegen dierproeven ingaan. Door te communiceren met laboratoria en te helpen met het ontwikkelen van proefdiervrij onderzoek bereik je in mijn ogen zoveel meer. Daarom ben ik ook een voorstander van het werk van Proefdiervrij, omdat zij op een positieve manier samenwerken met wetenschappers om proefdiervrij onderzoek te ontwikkelen en stimuleren. Zo bereik je het beste resultaat voor zowel mensen als dieren.”