Even onder ons: wat motiveert jou nou om je in te zetten voor een proefdiervrije wereld? Dit keer vragen we het aan onze collega Marianne. Na maar liefst 18 jaar werkzaam te zijn geweest bij Proefdiervrij, vertrok Marianne vorige maand om van haar welverdiende pensioen te genieten. Een afscheid dat niet zonder een traan of snik gaat, want na zoveel jaar, is Marianne voor ons allemaal een vertrouwd en bekend gezicht geworden. Onze redacteur Doortje haastte zich daarom nog snel Marianne’s kantoorkamer binnen om haar te vragen wat haar motiveerde om zich zo lang en met zo veel passie in te zetten voor onze organisatie.
Hoe ben je hier eigenlijk terecht gekomen?
“Eigenlijk met heel veel toeval. Ik was niet per se op zoek naar iets in de dierensector, maar ik werkte bij het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) en daar gingen ze inkrimpen. Ik was één van de ‘gelukkigen’ die moesten vertrekken. Natuurlijk ben ik toen meteen door gaan zoeken, want ik wilde nog lang niet stoppen met werken. Toen kreeg ik van mijn werkgever een A4’tje met daarop mogelijke vacatures voor 50-plussers.
De tweede op de lijst was een vacature bij Proefdiervrij. Eén vriendin van mij riep meteen dat ik daar moest gaan werken; ze was al jaren lid van jullie en vond jullie een mooie organisatie. Ik was meteen overtuigd en ben gaan solliciteren, en ondanks dat de sollicitatierondes eigenlijk afgelopen waren, werd ik toch nog uitgenodigd. Eind goed, al goed: op 22 oktober 2004 vertrok ik bij het CBS en een maand later begon ik bij Proefdiervrij.”
Debby Weijers, directeur: “Marianne brengt altijd zoveel positieve energie met zich mee, dat maakte het samenwerken heel fijn. We gaan haar missen!”
Is er de afgelopen 18 jaar veel veranderd?
“De Proefdiervrij van toen was inderdaad heel anders. Niet alleen de strategie, maar ook de werkzaamheden waren anders. De systemen die we nu allemaal gebruiken, bestonden toen nog niet. Alles ging nog met de hand, wat voor stapels en stapels met post zorgde.
En we deden natuurlijk veel meer acties. Zo stond ik elk jaar bij Parkpop en bij de studiebeurs in Utrecht achter een stand. En we stonden regelmatig in de stad met posters en banners, om ergens voor de protesteren of handtekeningen voor te verzamelen. Bij één campagne demonstreerden we tegen het gebruiken van proefdieren in onderzoek naar sigaretten. Hiervoor namen we 50 knuffels van Beagles mee.
Met al deze acties hadden we vaak wel boze mensen aan de lijn, zij vonden dat we nóg meer actie moesten ondernemen en ons bijvoorbeeld moesten vastketenen aan hekken. De strategie van nu vind ik veel beter. We bereiken er meer mee en werken nu écht aan een oplossing.”
Welk moment vond je het mooist?
“Er waren zoveel mooie momenten bij Proefdiervrij – ik zou er niet één kunnen kiezen. Wat ik wel altijd erg mooi vond, waren de gesprekken met donateurs. Of eigenlijk de gesprekken met mensen die hun donatie wilde opzeggen. Ik ging dan altijd in gesprek met ze; waarom wilden ze opzeggen? En wisten ze hoeveel impact hun donatie had? Soms besloten ze na zo’n gesprek toch te blijven. Dat geeft een enorm goed gevoel.
Wel kan ik één slecht moment opnoemen: toen we op bezoek gingen bij een proefdierenlab. Ik zag hokken vol met honden die niet konden staan en varkens vastgebonden op operatietafels. Dat vond ik verschrikkelijk.”
Wanneer besloot je: genoeg is genoeg?
“Ik heb hier altijd met heel veel plezier gewerkt, maar toen kwam helaas corona. Net als veel anderen, vond ik het verschrikkelijk om gedwongen thuis te zitten. Het was thuis ook nog eens druk, want ik zorg natuurlijk voor mijn kleinkinderen. Daar wende ik wel aan hoor, want het thuiswerken was eigenlijk erg gezellig. Vaak zaten we met z’n drieën aan de tafel, met onze laptoppen en Teams open.
Na een tijdje mochten we weer terug naar kantoor, maar ik merkte dat ik het lastig vond om mijn normale werkuren op te pakken. Voor mij was er niet veel veranderd, maar voor mijn kleinkinderen wel. De naschoolse opvang voor hen was bijvoorbeeld verdwenen en zodra er één kindje corona had, moesten alle kinderen weer naar huis.
Toen we voor het eerst weer een gezamenlijke teamdag hadden, werd het voor mij duidelijk. Ik had geen zin meer om nieuwe cursussen te volgen, zodat ik kon deelnemen aan de geplande activiteiten van het team de komende jaren. Daarom besloot ik om na 18 jaar te stoppen en me volledig te richten op mijn familie, vrienden en hobby’s.”
Els Jonkers, relatiemanager: “Het wordt nog een klus om Semsi duidelijk maken dat Marianne niet meer op kantoor is. Alle lieve woorden en lekkere verwennerijen zal ze missen. Je bent en blijft een kanjer Marianne en niet alleen Semsi, maar ik ga je ook missen. Geniet van je pensioen!”
Kantoorhond Semsi spiekt of er op Marianne’s bureau nog iets te snacken valt
Hoe gaat jouw agenda er nu uitzien?
“Vol, want ik ga niet niks doen natuurlijk! Ik kan nu volop voor de kleinkinderen zorgen en vaker meegaan naar schooluitjes en andere leuke dingen, daar ben ik heel blij mee. Maar ik ga natuurlijk ook lekker veel wandelen met mijn hond, breien, puzzelen, concerten bezoeken… er is genoeg te doen.”
Angela Naber, adviseur fondsenwerving: “Lieve Marianne, ik ga onze kletspraatjes met de benen tegen de verwarming erg missen. Geniet van je nieuwe, vrije tijd!”
